Decennia lang waren radio, tv, tijdschrift en krant de enige vorm van enige betekenis. Het plaatsen van stripverhalen was een van de beproefde methoden om lezers te lokken. Dit is een pagina uit het Eindhovens Dagblad van ‘Koninginnedag’ 30 april 1964. De paginagrootte van de krant was toen nog reusachtig (broadsheet: 415mm x 578mm). De strips hadden een enorme impact in een tijd waarin nog maar nauwelijks andere varianten van entertainment bestonden. Heel wat lezers van Suske en Wiske knipten de stripstroken elke dag uit om er later een boekje van te bundelen.
Een oom vertelde mij heel vroeger dat hij dat al voor WO 2 deed.

Terwijl in de jaren ’40 en ’50 in Europa enkele pioniers vochten om als cartoonist of striptekenaar een bestaan op te bouwen was men aan de overkant van de grote plas al veel verder. Talloze stimulerende do-it-yourself drukwerkjes vonden gretig aftrek. Een rijke biotoop aan reclamebureaus en uitgevers, met gebouwen, billboards en allerlei soorten drukwerk als canvas, bood veel tekenaars een glanzende carrière. Al sinds 1900 was dit tot een ware business uitgegroeid. In Europa werd net na de bevrijding de kunst snel afgekeken en binnen drie decennia waren de rollen omgekeerd en inspireerde met name Franse kunstenaars hun Amerikaanse en Canadese geestverwanten.

De Amerikaanse krantenstrip “Pogo” van Walt Kelly liep van 1948 tot 1975 en was immens populair. Kelly was een ervaren tekenaar maar ook een satiricus en een poëet. Zijn werk had een enorme veelzijdigheid die te ver voert voor dit stukje. “Impollutable Pogo” is een uitgave uit 1970, de tijd waarin het groeiende milieubewustzijn in Amerika voet aan de grond kreeg in muziek, boeken en films, om in de jaren 80 vermorzeld te worden door de graaizucht van de Reagan administratie, zodat we nu alsnog met de gebakken peren zitten. Pogo is een buidelrat die omgeven is door kleurrijke medebewoners van het Okefenokee moeras, die niet zelden op bekende persoonlijkheden lijken. Zoals voormalig vice-president onder Nixon, Spiro Agnew, op deze cover uitgebeeld als hyena.

Heinar Kipphardt (1922 – 1982) was een Duitse toneelschrijver die een succesvol toneelstuk schreef over Robert Oppenheimer getiteld: “De zaak Oppenheimer”. Dezelfde Oppie die nu volop in de belangstelling staat door de nieuwe film van Christopher Nolan. De Nederlandse vertaling van het stuk verscheen in 1979 als SUNschrift 148 in een mooie uitgave door de “Socialistiese Uitgeverij Nijmegen”.

Als er één artiest is bij wiens klanken het geweldig schilderen is, dan is het wel deze unieke Japanner. Helaas heeft hij toch de strijd op moeten geven tegen zijn ziekte. Al vanaf de hilarische jaren ’80 electropop met het YMO (Yellow Magic Orchestra) tot aan de diep doordringende soundscapes van nu ben een groot bewonderaar van zijn composities, met als bijzondere uitschieters de soundtrack voor “The Revenant” (2015) en het mysterieuze album “Async” uit 2017. Een groot gemis. Maar gelukkig hebben we zijn onsterfelijke muziek nog.