De man op deze foto behoorde in zijn jonge jaren tot de weinige mensen die de spot durfden te drijven met de nazi’s en het overleefden. Hij heette George Grosz. Zijn brutale teken- en schilderwerken waren tussen 6 mei en 30 juli 1995 te bewonderen in Düsseldorf tijdens een grote overzichtstentoonstelling van Grosz’ werk, de grootste over één kunstenaar die ik ooit heb gezien. De originelen van zijn tekeningen en aquarellen zijn magistraal en komen in drukwerk nauwelijks tot hun recht. De aquarel uit 1921 rechtsonder, getiteld: “Der Mensch ist gut”, komt uit de verzamelmap “Ecce Homo”, een sleutelwerk uit zijn enorme productie, vol sarcastische schetsen van het geruîneerde Duitsland tussen de twee wereldoorlogen.
Pas enkele jaren geleden ontdekte ik in Gent op een andere grote overzichtstentoonstelling, gewijd aan Stanley Kubrick, dat hij als beginnende fotograaf (en latere filmlegende) deze foto voor LIFE magazine maakte: George Grosz, aan het eind van zijn leven als banneling levend in New York.

Denk niet dat de 3D film “Avatar” iets wezenlijks nieuws brengt. Al in de jaren ’50 maakt de Nederlandse poppenfilmstudio “Dollywood” van Joop Geesink 3D boekjes voor Planta margarine. Bij ieder pakje boter kreeg je plakplaatjes (wonderplaatjes genoemd) en om de zoveel tijd het boekje om ze in te plakken. Pukkie reisde in de eerste vier boekjes naar de ruimte en in de volgende vier delen belandde hij op de oceaanbodem. De acht verhalen werden geschreven door Johan Veeninga.

Er was nog niet veel vermaak in de periode tussen begin vijftiger en eind zestiger jaren. Voor heel wat kinderen, voornamelijk jongens, maakte dit niets uit. Ze leefden namelijk in de gouden decennia van het beeldverhaal, met Hergé’s Kuifje albums aan de top. Geïnspireerd door Edgar P. Jacobs, Bob de Moor, Jaques Martin en andere medewerkers van Hergé ontstond daarna een hele nieuwe generatie stripmakers: Jean Graton, Eddy Paape, Edouard Aidans, Hermann Huppen, Greg, Tibet (kortgeleden overleden), Albert Weinberg en nog vele anderen. Ze kregen hun podium in het weekblad “Tintin/Kuifje” en het Nederlandse “Pep”. Inmiddels zijn ze overleden of hoogbejaard, de helden van toen…

Albert Kahn was een bankier en filantroop uit Parijs die met zijn fortuin, verdiend met aandelen, een instituut oprichtte dat de wereld zou bewaren in duizenden foto’s en films. Onder supervisie van geograaf Jean Brunhes reisden elf cameramensen achtenveertig landen af en namen 72000 kleurenfoto’s, 4000 stereoscopische foto’s en duizenden meters film naar Parijs mee terug. Na de grote beurscrach in 1929 verloor Kahn al zijn geld en tijdens de Tweede Wereldoorlog stierf hij eenzaam en berooid in zijn villa, maar zijn enorme collectie bleef wonderwel gespaard en vormt nu het hart van een boeiend museum in een buitenwijk van Parijs. Onderstaande kleuren(!)foto’s uit de Eerste Wereldoorlog (1914-18) zeggen meer dan duizend woorden.

Francesco Guardi behoorde als schilder tot de ware meesters in het Venetië van de 18e eeuw. De lagunestad verloor langzaam maar zeker zijn macht en transformeerde in de eeuwen daarna tot een schim van weleer. Toch leverde dat in een laatste oprisping fantastische schilders op zoals, naast Guardi, o.a.: Antonio Canaletto, Giandomenico Tiepolo, Giambattista Piranesi en Pietro Longhi. Zowel het schilderij van een concert hieronder als de tekening van een toneelvoorstelling in de tuin van Villa Gradenigo creëren met minieme middelen een enorme sfeer.