In de jaren zeventig stond ik in Silkeborg (Denemarken) oog in oog met een heus veenlijk, de man van Tollund. Zijn door chemische processen van ruim 2000 jaar perfect geconserveerde hoofd (met baardstoppeltjes en de strop nog om de nek) en het lichaam met goed verzorgde handen, zijn ook vandaag nog tot in detail te bestuderen. De man was waarschijnlijk geofferd aan de goden. In een documentaire onlangs hoorde ik dat men volgens de meest recente wetenschappelijke inzichten vermoedt dat de offers plaatsvonden vanwege slechte oogsten als gevolg van een grote klimaatverandering in de bronstijd, met name in het gebied Groot-Brittanië, Nederland, Duitsland, Denemarken en het zuiden van Zweden en Noorwegen. Net waar de meeste veenlijken in de afgelopen 200 jaar zijn opgegraven. De foto toont de cover van een beroemd standaardwerk over dit fenomeen.

Poster art van Robert McCall uit 1968 (!) voor de klassieker “2001 –
A space odyssey”. Let op het gebruik van de tablet op de poster en in de film. Zou Steve Jobs dit misschien nog hebben onthouden uit zijn jeugd?

Mijn vader gaf mij ooit dit exemplaar van een zeer oud lesboekje uit 1879. Geen idee hoe hij er aan was gekomen. Waarschijnlijk via mijn oom die als pater op het seminarie literatuur en letterkunde doceerde. Het gaat om Natuurhistorie maar bevat naast mooie gravures en beschrijvingen van wilde dieren, ook een katern met gedichten en grammatica. Was leren van het verband tussen facts and spirituality mogelijk de gedachte hierachter? Dat zou een heel vooruitstrevend idee geweest zijn, waarvoor in het moderne onderwijs steeds minder tijd lijkt te bestaan. Er staat een prachtig gedicht in van de dichteres Eliza Cook (1818-1889) getiteld “The old armchair” (rood omlijnd) en toen ik opzocht wie zij nu weer was, viel ik van de ene verbazing in de andere. Maar dat is weer een ander verhaal.

Heel soms zijn er van die momenten dat alles klopt in een film. Verhaal, muziek, kleur, beelden, acteurs. Zo ook bij deze mythische film van John Sturges uit 1958, naar een verhaal van Ernest Hemingway, dat  zich afspeelt in het pre-Castro tijdperk op Cuba. Vooral in gerestaureerde vorm zijn dit soort oude Hollywoodfilms een ware lust voor oog en oor. Met Spencer Tracy in topvorm in een van zijn laatste optredens.

Rond 1900 schrijft mijn opa, Jan de Greef, in regelmatig handschrift, als eerste zin: “Een weefsel is een regelmatige verslingering draden, die zich in een vlak laat uitstrijden. De regels volgens welke de draadverslingeringen geschiede vat men samen onder den naam van bindingsleer.”
Hij was toen rond de twintig en volgde een opleiding aan de Textielschool in Eindhoven. Talloze patronen illustreren zijn tekst. Het cahier is prachtig bewaard gebleven dankzij mijn tante.